شب بود. دلم یه غصه داشت. آشنا نبود. نه جنسش، نه رنگش، نه صداش، حتی دردش هم یه جور تازه بود!!
نمی دونم شاید محیط اطراف من تا حالا این یکی رو نداشت!!
وبلاگ ها رو سر می زدم. وبلاگهایی که در مورد شهداست! حرف هایی رو تو کامنت ها می خوندم که اصلا تصور کردنش سخت بود برام!
فکر کنم یه جورایی...
دلم غصه داشت! اونقدر حرف نامربوط خونده بودم که روم نمی شد برم پیش دوستم. نمی دونستم گردش یه هفتگی وبلاگ ها رو چطور براش توضیح بدم. نمی دونستم یعنی روم نمی شد...
خود مهربونش اومد...
نگاش نکردم. گفت دلیل مفقود الاثری بعضی از شهدا خیلی غریبونه است. چشام بارونی بود، سرم رو بلند نکردم... روی نگاه کردنشو نداشتم. می دونستم اون هم می دونه! می دونستم چون هر وقت پای سیستم می نشستم، حضورش رو حس می کردم!
نگام کرد، اما دیگه حرف نزد. داشت تو کوچه پس کوچه های ذهنم دنبال یه چیزی می گشت؛
یادم اومد خاطره ای رو خونده بودم از شهیدی به نام مجید! با خانواده ای شدیدا مخالف نظام اسلامی و جنگ!!!
تمام آرزوی این جوون این بود که اگه شهید شد، پدر و مادرش در مراسم تشییع جنازه ش شرکت نکنند! نمی دونست چطور ممکنه به این آرزوش برسه! اما خب...
.
.
.
روز بعد از تشییع جنازه به خانواده ی شهیدی، اطلاع دادند که جنازه اشتباها به شما داده شد. آره!!! به همین سادگی معماش حل شد... مجید به جای مجیدی دیگه در خانواده ای دیگه و روی دست مردم یک شهر و چه با شکوه تشییع شد، در حالی که خانواده ش اصلا متوجه نشدند!!
داشتم مرور می کردم... خدای مهربون من، می دونه چطور آرزوی بنده هاش رو براورده کنه! یادم اومد بعضی شهدا چقدر غریب اند!! حتی بین خانواده ی خودشون...
اما خدا همیشه هست! اون مهربون دوست داشتنی من! حضور دائمی یک شاهد... و چقدر عزیز...
.
.
.
سرم رو بلند کردم. دوستم نبود. لبخند رو لبم می گفت: غصه رفته!... نکنه دوستم اونو با خودش برد؟!!
